Czy zło może być atrakcyjne? – On wrócił

Mamy rok 2021, świat pędzi, nie oglądając się za siebie. Liczy się ilość, a niekoniecznie jakość. Pojęcie relacji międzyludzkich zmienia się raczej w system zależności i kalkulacji zysków i strat. Ciągle rosnące tempo życia uniemożliwia poświęcenie czasu na głębszą refleksję na temat własnego miejsca w świecie i słuszności podejmowanych decyzji. Człowiek staje się małą, nieporadną istotą na tle wielkiej, stale rosnącej machiny społecznej. Właśnie w tych chwiejnych czasach, w momencie dezorientacji i społecznego zagubienia pojawia się On – niezmiennie skuteczny i pewny swojej wizji. 

Spektakl w reżyserii Roberta Talarczyka nawiązuje do historycznych faktów z biografii Adolfa Hitlera, przekładając  je na współczesny grunt. To pokazana w sposób nieco komiczny historia napawająca przerażeniem, bowiem to, co widzimy na scenie, jest tak naprawdę naszym udziałem w życiu codziennym. Postać Hitlera (grana przez Artura Święsa) w niewyjaśniony sposób teleportowała się do współczesności. Choć początkowo nie może odnaleźć się w sytuacji, to ostatecznie w bardzo szybkim tempie dopasowuje się do zastanych okoliczności. Wykorzystuje nowo poznane media i w każdej sytuacji widzi możliwości do zrealizowania swych celów. Obok głównego aktora, który przewodzi narracji, na scenie pojawiają się też inne postacie. Opatrzone bardzo charakterystycznymi cechami sprawiają wrażenie sylwetek znanych z codzienności. Ich zachowania są kolażem tworzącym obraz społeczeństwa, widzianego niestety z tej mniej korzystnej perspektywy. Podobny efekt – łączenia pozornie niepasujących do siebie elementów – zakłada koncepcja scenograficzna. Pojawiające się na scenie fragmenty materii nawiązują do świata współczesnego oraz dawnych wydarzeń, pokazując przedział czasowy i oddziaływują na siebie wzajemnie na zasadzie kontrastu. Ten kontrast jest również widoczny w charakteryzacji postaci Hitlera. Nie wygląda on jak uosobienie zła, przeciwnie – jest czarującym mężczyzną, który wykorzystuje swój wizerunek, aby wpłynąć na odbiorców i zrealizować własne zamierzenia. Bardzo mocnym akcentem wizualnym jest wyświetlanie realnego wizerunku Adolfa Hitlera w końcowych momentach przedstawienia.

Spektakl jest hybrydą zdarzeń, zdradzających mechanizmy ludzkiego umysłu, która pokazuje jak w prosty sposób można tym umysłem zawładnąć.  Opowiedziana historia może być  przestrogą, mówiącą o tym, co stanie się, jeśli świat nadal będzie szedł dawno utartym torem. Końcowe sceny, pokazujące społeczne przebudzenie, kiedy to ludzie nagle zaczynają patrzeć na świat bardziej trzeźwym okiem, napawają optymizmem. Nie jest to jednak spektakl z pozytywnym zakończeniem. Pokazuje widzowi jedynie jeden z możliwych scenariuszy, dając duże pole do indywidualnych przemyśleń.

Justyna Janczak

Kategoria: 61. KST

Napisane przez sekretarz literacki