Niespodziewany powrót

Spektakl “Niespodziewany powrót” to projekt zrealizowany przy współpracy dwóch warszawskich teatrów: Teatru Imka oraz Teatru Gudejko. Na scenie pojawiają się dwaj fantastyczni aktorzy, dobrze znani publiczności ze względu na swój dorobek aktorski zarówno na scenie teatralnej jak i w przestrzeni filmowej.

Aktorzy wcielają się w postacie syna (w tej roli Tomasz Karolak) oraz ojca (postać zagrana przez Daniela Olbrychskiego). Wchodzą na scenę i zaczynają ze sobą rozmawiać. Ta rozmowa trwa prawie nieprzerwanie, aż do końca spektaklu. Warto tu zwrócić uwagę na świetne przygotowanie kondycyjne aktorów, którzy sami prowadzą cały spektakl. Budują oni pełen emocji dialog, który mógłby być rozmową zasłyszaną w codzienności. Poruszają tematy tak bliskie zwykłemu życiu, że spektakl staje się lustrem, w którym widz może się przejrzeć i pomyśleć, że też tak czuje, też tak ma. Aktorzy w niezwykle błyskotliwy sposób dotykają tematów trudnych, związanych z relacjami, nieprzepracowanymi emocjami, zadrami w sercu, równoważąc je jednocześnie inteligentnym humorem, przez co odbiorca, pochłonięty na chwilę rewizją własnego życia, zostaje wciągnięty w świat żartu, ironii, zapominając przez moment o osobistych doświadczeniach. Wśród wielu wątków pojawiających się w sztuce warto zwrócić uwagę na ten, mówiący o życiu aktora oraz o życiu z aktorem. Jest to ciekawy zabieg, pozwalający spojrzeć na to zagadnienie z wielu różnych perspektyw. Aktorzy opowiadają o palecie kolorów swojego zawodu, stając na chwilę obok i patrząc na tę pracę z dystansu. Z jednej strony widzimy uczucia i emocje osoby żyjącej w cieniu znanego rodzica, z drugiej strony poznajemy rodzica, który stara się łączyć swoją artystyczną drogę z życiem rodzinnym, jednak dopiero po latach dowiaduje się, co tak naprawdę przez cały ten czas czuło jego dziecko. Trzecim uczestnikiem tych wydarzeń jest publiczność, która może poznać od kulis zawód aktora, prezentowany z lekkim przymrużeniem oka, ale może także potraktować to jako kolejne piętro skomplikowania ich relacji i nieustannego wyboru między realizowaniem siebie, a funkcjonowaniem w społeczności rodzinnej.
Dopełnieniem tekstu oraz świetnej gry aktorskiej jest plastyczna oprawa spektaklu. Scenografia i kostiumy podkreślają bliskość tematu z życiem codziennym. Interesującym pomysłem jest sposób zmiany scenografii w trakcie przedstawienia. Odbywa się ona na oczach widzów, nie w pełnym świetle, ale półcieniu z kolorystycznym akcentem oraz odpowiednio dobraną muzyką. Widzimy ciemne sylwetki osób, które są odpowiedzialne za tę transformację, oraz nieostre kształty zmienianych rekwizytów. To skłania do refleksji, że spektakl jest żywym, nieustannie zmieniającym się organizmem, a widz staje się naocznym uczestnikiem tych zmian.
Spektakl wywołał duży entuzjazm wśród widowni, która żywo reagowała na poszczególne sceny, a owacjami nagrodziła aktorów jeszcze w trakcie trwania akcji. Te najdłuższe – i na stojąco – oczywiście zostawiła na koniec.
Justyna Janczak

Kategoria: 61. KST

Napisane przez Redakcja