Zbigniew Brzoza

Zbigniew Brzoza ukończył studia prawnicze na UW i Wydział Reżyserii w warszawskiej PWST; reżyser teatralny i telewizyjny, w latach 1997-2008 dyrektor artystyczny warszawskiego Teatru Studio, we wrześniu 2008 obejmie dyrekcję Teatru Nowego im. K. Dejmka w Łodzi.

W czasie studiów był asystentem Andrzeja Wajdy, w ramach dyplomu pracował z Tadeuszem Łomnickim nad Kartoteką, debiutował Trawestacjami Toma Stopparda w Teatrze Studyjnym w Łodzi. W 1992 odbył staż u Petera Brooka w Paryżu.

Pierwszym głośnym przedstawieniem Brzozy była Przemiana wg opowiadania Franza Kafki zrealizowana w łódzkim Teatrze Studyjnym (1993). Kolejne przedstawienia – Zbrodnia z premedytacją wg W. Gombrowicza, Bizon D. Mameta i Godzina, w której nie wiedzieliśmy nic o sobie P. Handke – w ocenie krytyków były zapowiedzią zmian pokoleniowych w teatrze polskim. Potwierdzając te przewidywania, jako dyrektor warszawskiego Teatru Studio zaprosił do współpracy m.in. Krzysztofa Warlikowskiego, Grzegorza Jarzynę, Piotra Cieplaka, Oskarasa Koršunovasa, Agnieszkę Wróblewską, Magdalenę Łazarkiewicz, Piotra Łazarkiewicza, Mariusza Grzegorzka.

Wprowadził na scenę Teatru Studio szereg tekstów współczesnych (m.in. Nareszcie koniec iMiłość na Madagaskarze P. Turriniego; Dublińska kolęda i Tama C. McPhersona), także dramatów węgierskich i rosyjskich (np. Merylin Mongoł N. Kolady, Geza-dzieciak J. Haya). W 2003 wystawił Bal pod Orłem – odtańczoną przez aktorów najnowszą historię Polski.

Zbigniew Brzoza został wyróżniony m.in. dwukrotnie Złotą Maską za Przemianę (1993) i zaZbrodnię z premedytacją (1996), a także – za to samo przedstawienie – Grand Prix na 36. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.

Małgorzata Buczkowska-Szlenkier

Małgorzata Buczkowska-Szlenkier w 2002 roku ukończyła krakowską PWST im. L. Solskiego. Występowała w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach, w Starym Teatrze w Krakowie i Teatrze Polskim we Wrocławiu. Od 2004 należy do zespołu Teatru im. S. Jaracza w Łodzi, gdzie stworzyła szereg znakomitych kreacji. Między innymi zagrała Julię wnorway.today I. Bauersimy (reż. M. Grota) i Petrę w Sprawcach T. Jonigka (reż. P. Chołodziński). Za rolę Lisy w Blasku życia R. Gilman w reż. M. Grzegorzka została wyróżniona łódzką Złotą Maską (2005), Nagrodą Aktorską na IV Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy (2005), Nagrodą Główną na V Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu (2005), Nagrodą Marszałka Województwa Łódzkiego (2006) oraz Grand Prix na XLVII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (2007). Występowała także w filmach Statyści (reż. M. Kwieciński), Oda do radości (reż. A. Kazejak-Dawid, J. Komasa, M. Migas), Masz na imię Justyna (reż. Franco de Pena) oraz serialach telewizyjnych, m.in. Kryminalni i Pensjonat pod Różą.

Joanna Derkaczew

Joanna Derkaczew studiowała na wydziale Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej oraz filozofie na Uniwersytecie Warszawskim. Jest dziennikarką „Gazety Wyborczej”, gdzie regularnie zamieszcza recenzje i felietony teatralne. Współpracuje także z „Dialogiem”, „Didaskaliami”, „Opcjami”, „Przeglądem Filozoficzno-Literackim” i czeskim magazynem „Svet a Divadlo”. Wspólnie z Ewą Hevelke wydała książkę Wątroba, czyli badanie polskiego teatru po roku 1995 (2007), w której autorki w 230 hasłach starały się przedstawić stan współczesnego teatru polskiego.

Stefan Drajewski

Stefan Drajewski, absolwent polonistyki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.Jest dziennikarzem „Polska Głos Wielkopolski”, gdzie regularnie zamieszcza recenzje teatralne i literackie. W 2006 roku opublikował antologię wierszy o Poznańskim Czerwcu -Czarny Czwartek. Kończy pisać książkę o najwybitniejszej polskiej primabalerinie XX wieku – Oldze Sawickiej.

Łukasz Kos

Łukasz Kos w 1999 roku ukończył Wydział Reżyserii Dramatu w krakowskiej PWST im. L. Solskiego. W czasie studiów był asystentem Mai Komorowskiej, Rudolfa Zioły i Andrzeja Wajdy.

Kos wypróbowywał w teatrze różnorodne stylistyki. W 1998 w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie wspólnie z Markiem Wroną zrealizował Dziady cz. III. Cela Konrada A. Mickiewicza. Zaś jego kolejne spektakle – Zazum w Teatrze Dramatycznym w Warszawie i Go-go, czyli neurotyczna osobowość naszych czasów w Teatrze Nowym w Łodzi – nawiązywały do stylistyki kabaretowej. W 2002 w Teatrze Wielkim w Łodzi zrealizował współczesną operę kameralną Człowiek, który pomylił żonę z kapeluszem Michaela Nymana. W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej reżyserował Zapiski tego, który zniknął Leosa Janačka iSonety Szekspira Pawła Mykietyna” (Scena Kameralna, styczeń 2006). Na scenie łódzkiego Teatru Nowego zrealizował Beztlenowce Ingmara Villqista (2001) i Kurkę wodną S. I. Witkiewicza (2002). Koronacja Marka Modzelewskiego w reżyserii Kosa inaugurowała działalność Laboratorium Dramatu przy Teatrze Narodowym prowadzonego przez Tadeusza Słobodzianka.

Za reżyserię Beztlenowców Łukasz Kos został wyróżniony łódzką Złotą Maską (2001) i nagrodą publiczności na V Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (2002). W roku 2003 za reżyserię sztuki Pawła Sali Od dziś będziemy dobrzy (Teatr Polski we Wrocławiu) otrzymał nagrodę na III Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu, a za łódzką Kurkę wodną nagrodę na 28. Konfrontacjach Teatralnych w Opolu.

Rudolf Zioło

Rudolf Zioło – absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydziału Reżyserii Dramatu w leningradzkim Instytucie Teatru, Muzyki i Kinematografii (1982). Wykłada na Wydziale Reżyserii Dramatu w krakowskiej PWST. Reżyserował dla Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej, Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie oraz Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Od 2003 związany z zespołem artystycznym Teatru Wybrzeże w Gdańsku, od 2005 z Teatrem Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Autor wielu nagradzanych spektakli, m.in.: Psiego serca M. Bułhakowa (1983), Republiki marzeń B. Schulza (1987), Snu nocy letniej (1992) oraz Burzy(1997) W. Shakespeare’a. W Teatrze Wybrzeże przygotował m.in. Woyzecka G. Büchnera (1995) i Noże w kurach D. Harowera (2003). W roku 2007 Rudolf Zioło reżyserował WeseleS. Wyspiańskiego z okazji 100-lecia Teatru Śląskiego w Katowicach.

Jest laureatem m.in. nagrody im. Leona Schillera (1987), na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w 1988 otrzymał wyróżnienie za reżyserię Republiki marzeń wg B. Schulza (Stary Teatr w Krakowie) i w 1989 za Psie serce M. Bułhakowa (Teatr Powszechny w Warszawie). W 1997 Rudolf Zioło uzyskał nagrodę Fundacji Theatrum Gedanense za inscenizację Burzy Williama Shakespeare’a (Stary Teatr w Krakowie).