Zapolska Superstar (czyli jak przegrywać, żeby wygrać) konkurs

Spektakl-wykład – wałbrzyski zespół aktorski wykorzystuje sceniczne umiejętności, aby  przybliżyć widzowi postać Gabrieli Zapolskiej. Zapolska, pamiętana dziś właściwie jedynie jako autorka „Moralności pani Dulskiej”, dzięki wałbrzyskiej inscenizacji wraca do nas z całą złożonością swojej biografii. Pisarka i aktorka, aktywistka i społeczniczka. Buntowniczka i symbol emancypacji. Ofiara szowinizmu, ale i własnych ambicji. Od pierwszej sceny widz nie ma wątpliwości, że sympatia twórców jest przy tytułowej bohaterce. Jednak badania nad jej losami prowadzą oni uważnie i uczciwie, z sympatią dla bohaterki wieczoru, ale i sprawiedliwie dla faktów z jej biografii. Spektakl ważny i interesujący na co najmniej dwóch poziomach: daje szansę nie tylko na sprawdzenie, że wałbrzyski teatr wciąż trzyma się znakomicie, ale też na poznanie – niesłusznie zapomnianego – fragmentu historii polskiej literatury.

Grzegorz Reske

Pamiętamy ją głównie jako autorkę „Moralności pani Dulskiej”, ale swoją biografią, liczbą pozostawionych tekstów, talentem i skalą zainteresowań mogłaby obdzielić kilku artystów. Chcemy o niej opowiedzieć, bo czujemy, że wiele jej zawdzięczamy, może więcej niż Mickiewiczom, Wyspiańskim i Sienkiewiczom. Nie opowiadała o Historii, a o historiach – o tym, co wspólne nam wszystkim, o prostych, życiowych sprawach, śmiesznostkach, małych tragediach. Przełom wieku XIX i XX nie był łatwym czasem dla kobiety, która postanowiła mieć własne zdanie. Artystka wyśmiewana, bagatelizowana, walcząc z chorobą i nędzą, parła do przodu. Swoim życiem postawiła nam niesłabnące wyzwanie – nie poddawać się. Awanturować. Walczyć o swoje. Wygrywać porażki. Transmitowała głos pokrzywdzonych. Piętnowała krzywdy wyrządzone wykluczonym swojego czasu. Nie oglądała się na resztę. Traktowała wolność jako najwyższą wartość. Zapolska – Superstar.

materiały teatru

Kto by pomyślał, że jedna z najlepszych ostatnio teatralnych niespodzianek powstanie z życiorysu Gabrieli Zapolskiej. Aneta Groszyńska zrobiła w Wałbrzychu spektakl o niespełnionej karierze. Wariacja na temat biografii z przełomu XIX i XX w. okazała się sceniczną petardą. (…) Zmontowana przez Groszyńską i dramaturga Jana Czaplińskiego z listów, zapisków i fantazji sceniczna biografia Zapolskiej wciąga jak filmowy hit. Zwłaszcza że ma świetny, dynamiczny rytm; zaskakujące, ile się tu mieści w zaledwie godzinie i 20 minutach – Groszyńska może być wzorem wyczucia teatralnego montażu. Jednocześnie przedstawienie nie ma w sobie nic z hollywoodzkiego sentymentalizmu czy naiwności. W umownej, surowej scenografii sześcioro wykonawców zmienia rolę za rolą. Aktorstwo jest siłą tego przedstawienia. Trochę chropawe, ostre, energiczne, dowcipne i oddane. Wymierzone prosto w widza.

 Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”